Het verlies van een dierbare is erg persoonlijk. Een dierbare kan een familielid zijn, een goede vriend, een fijne collega, maar ook je huisdier. De verwerking - het rouwproces - heeft geen tijd, er is geen handleiding voor. Dat is dan ook niet de bedoeling van deze blog. Dit blog is een zeer persoonlijk schrijven, hoe ik zelf het verlies van onze lieve grote harige vriend Spike heb ervaren en ook de laatste weken van zijn ziek zijn. Hoe ik ermee omgegaan ben en hoe ik de verwerking heb ervaren. 

Spike was een flinke Golden Retriever. Hij was als pup al groter dan zijn soortgenoten meestal zijn. Het was een allemansvriend, een ontzettende lieverd die het voor elkaar kreeg om bij de mensen die niet van honden houden een glimlach op hun gezicht wist te toveren.

Ruim 10 jaar hebben we van deze lieverd mogen genieten, hij was eigenlijk nooit ziek. Spike had artrose in zijn gewrichten waar hij best last van kon hebben. Ik gaf hem hiervoor CBD-olie, wat uiteindelijk wel ging helpen. Het duurt even voor je het gaat merken maar op een gegeven moment merkte ik dat het ging helpen. Ik ben ermee gestopt op het moment dat hij ziek werd. Ik wilde weten waar hij last van had.

Spike was een goede eter, hij lustte van alles, maar het allerlekkerste vond hij zijn bak met rauw vlees. Mijnheer kreeg een worst van 500 gram per dag en ook nog wat harde brokjes tussendoor. Uiteraard ook nog een koekje en een staafje. En als ik met ei, tonijn of mais bezig was stond hij ook in de keuken te wachten of ik iets liet vallen. 

Ongeveer half maart wilde Spike opeens zijn bak met vlees niet meer eten. Oké, één keer een maaltijd overslaan kan geen kwaad, maar elke keer niet eten, dat klopt niet. Althans niet bij Spike. Ook zijn brokjes wilde hij niet meer. Lekkere snoepjes en koekjes dan weer wel. Wij gingen met Spike naar de dierenarts. Daar kregen we te horen dat we het een weekje aan moesten kijken, want misschien had hij wel iets verkeerds gegeten. Als hij de kans kreeg vond hij kattenstront erg lekker..bleh. En zijn gebit was slecht, maar dat kon het niet echt zijn. Om zijn maag rustig te krijgen heb ik gekookte witte rijst gegeven. Dat vond hij even lekker maar ook dat hielp niet. Gekookte kipfilet dan, maar helaas ook dit was voor korte duur. Onze lieve woef was zichzelf niet meer. Dus maar weer terug naar de dierenarts. Weer werd Spike gecontroleerd en dit keer werd er ook bloed geprikt. Uit dat onderzoek bleek dat zijn lever niet in orde was. Maar om het één en ander uit te sluiten moesten we met hem naar de specialist voor een echo. Bij de specialist werden zijn hart, longen, buik, blaas, nieren en darmen onderzocht. Bloed en urine werden weer nagekeken. Daar kwam uit dat zijn lever vergroot was. Medicijnen tegen de misselijkheid en antibiotica meegekregen. Nu was Spike altijd wel een goede pillen slikker, norit en pijnstillers voor zijn artrose nam hij altijd heel lief in. Maar dit was andere koek. Vooral die antibiotica waren groot. Van alles geprobeerd, maar hij wilde ze niet innemen. Dan maar achter in zijn bek stoppen, jemig, wat had ik het daar moeilijk mee. Dat arme beest iets opdringen wat hij eigenlijk niet wil. Dit ging een week lang zo door, tot woensdagochtend. Mijn vriend liet hem ‘s morgens vroeg altijd uit, maar deze keer wilde Spike totaal niet opstaan. Na een week van alles proberen en medicijnen die niet aansloegen wist ik Spike geeft aan dat hij op is. Zijn lijf wil niet meer. Wat deed dat besef pijn! Ik heb heel erg gehuild. Uitlaten later op de dag ging amper, ‘s avonds ging hij naast de auto liggen omdat lopen niet meer ging. De arme ziel kon niet meer. Zo zielig. Donderdagochtend heb ik de dierenarts en de dierenambulance gebeld en een afspraak gemaakt voor later die dag. Er moest naar Spike gekeken worden, voor we de beslissing moesten nemen die we niet wilden nemen. Ik kreeg die dag er geen medicijn meer in, water drinken deed hij alleen als ik zijn waterbak onder zijn neus hield. Ondertussen was er bij zijn keel en achterpoot een vochtbult bij gekomen, die er de vorige dag nog niet zaten. ‘s Middags met Spike naar de dierenarts in de dierenambulance, om daar de meest vervelende beslissing te moeten nemen. De dierenarts kon Spike ook niet meer helpen. Na twee dagen van onrust, verdriet, woede en natuurlijk ook heel veel knuffelen kwam nu de harde werkelijkheid: we moesten spike laten inslapen. Jemig, wat doet dat pijn! Niet normaal meer. We moesten afscheid nemen van onze grote lieve vriend, die altijd blij was als je thuis kwam of als hij mee mocht. Een grote troost was dat hij een prachtig leven bij ons heeft gehad al die jaren. En dat hij geen pijn meer had. Maar wat een verdriet geeft dat.

De eerste dagen na Spike zijn overlijden heb ik het hele verhaal eerst van me afgeschreven in een soort dagboek. Schrijven helpt om bepaalde dingen te verwerken, dus ook dit verlies. Tijdens het schrijven kwamen natuurlijk de tranen weer, dat is goed, het ruimt op. Je herbeleeft alle processen weer opnieuw, alle emoties, alle pijn. Maar je beleeft tijdens een schrijfproces ook alle mooie dingen en waardevolle herinneringen. Hoe dankbaar het was om in deze moeilijke tijd Spike bij te staan, al het mogelijke te doen voor hem wat je kon doen. Ik ben in die tijd regelmatig een stuk gaan lopen om mijn hoofd leeg te lopen. In het begin merkte ik dat ik erg gespannen liep maar na een tijd liep ik steeds meer ontspannen en kwam ik met een andere energie terug.

Ik ben altijd wel bezig met edelstenen en mineralen. Sieraden maken en edelstenen sets samenstellen die voor een bepaald doel zijn. Alsof het zo moest zijn had ik in die periode ook een set gemaakt voor loslaten van personen en rouwverwerking. De stenenset rouwverwerking bij me gaan dragen, maar eerlijk is eerlijk, 4 stenen bij je dragen is makkelijker gezegd dan gedaan. Dus heb ik er maar even een armbandje van gemaakt. Dat draagt een stuk makkelijker voor mij. Dit armbandje rouwverwerking heb ik een aantal weken gedragen. Op een zekere dag had ik het weggelegd en het voelde voor mij als een acceptatie dat Spike er niet meer was. Dat ik dat verlies een plekje had gegeven. Ik vond dat heel bijzonder. Ik weet wel dat er voor mij bepaalde stenen zijn die heel goed bij mij werken maar dit was apart. De stenenset had ik op mijn nachtkastje gelegd zodat het in de nacht met mijn onderbewustzijn aan de gang kon gaan. Daar ligt het overigens nog steeds, samen met het armbandje.

Ik ben iemand die aan bepaalde data waarde hecht. Mijn vriend en ik hebben Spike op 4 mei uitgestrooid. Voor mij heeft Dodenherdenking een totaal andere betekenis gekregen sinds het overlijden van mijn ouders. Op 4 mei herdenk ik mijn dierbaren naasten die er niet meer zijn. 

Het schrijven van deze blog was heel emotioneel en persoonlijk maar ook erg fijn om te doen. Een kleine uitleg hoe ik met rouwverwerking en verlies om ga. Voor rouwen staat geen tijd. Ieder doet het in zijn of haar tempo en op zijn of haar manier. Ik hoop dat ik je als lezer door deze blog te schrijven toch een beetje heb geholpen. 

De rouwverwerking set staat in de webshop, als u op de link klikt dan komt u daar www.nance4u.nl/rouwverwerking/ en de armbandjes kun je daar vinden onder het kopje armbanden.